Zaterdag 24 juli gingen P en ik zeilen. In Sant Jordi hadden we een verhuurder gevonden, en daar hadden we voor twee uurtjes een zeilbootje gehuurd.

Was allemaal geen probleem. Het gekke alleen, vonden wij, was dat je alleen maar je naam hoefde te noteren, en je had je bootje. Naar ervaring of borg werd niet gevraagd. Ook werd niet gezegd waar je wel en niet heen mocht gaan, met andere woorden: je was compleet aan je lot overgelaten op de zee.

Heen ging goed. We hadden vaart, ik aan het roer, P aan de zeilen. We voeren recht op de open zee af. Toen we vonden dat we ver genoeg waren gegaan, wilde we weer een beetje richting het strand toe gaan. Dan maar overstag. We wisten wat het was en hoe het moest... Dachten we. De eerste keer lukte helemaal niet, we hadden te weinig vaart om te punt door de wind een te sturen naar de andere kant. Nog maar een keer proberen. Gelukt! Alleen we voeren niet richting het strand, maar de totaal verkeerde kant op. Fuck, hoe kan dat nou? Nog maar een keer. Weer niet de goede kant op. Hoe verder we van de kust af gingen, hoe hoger de golven werden. Shit, shit, shit. Wat nu? Weet ik niet... Nee ik ook niet... Shit, hoe komen we nou terug? Kut. En het ging van kwaad tot erger. We kwamen steeds dichter bij een ander strand, bijna tegen andere boten aan, maar alles in plaats van de goede richting op. We begonnen te schreeuwen naar elkaar: ''LOS!'' ''WAT LOS?'' ''DE ZEILEN NATUURLIJK!!'' ''ZEG DAT DAN'' ''DAT IS TOCH HET ENIGE WAAR JE MEE BEZIG BENT??!!!'' ... ''COMMUNICEREN!!'' ''SCHREEUW NIET TEGEN MIJ!!'' ''IK SCHREEUW OMDAT JE NIET REAGEERT!!'' ''IK REAGEER NIET OMDAT E SCHREEUWT!!'' Zo een beetje. Net een oud getrouwd stel. Ondertussen gingen we soms zo schuin dat onze billen er nat van werden... Hang dan maar die rode vlag in de mast. Welke rode vlag? Die daar ligt! Dat is geen rode vlag, dat is een ander zeil.'' Fuck, paniek!! Hoe the fuck komen we nu terug?? We hadden eerder al een koers gevonden die richting het strand ging, maar door de stroming kwamen we steeds niet uit... Nog maar die dan een keer proberen...

En opeens, zeilen bol, we hadden vaart, en we voeren recht op de kust af. Langs alle boten, met een nood vaart. Huh?? Hoe kan dit nou? Weet ik ook niet... Wat deden we net fout dan? Weet ik niet, maar we gaan nu goed en ik wil van die kut boot af.

En eindelijk, daar weren we weer, aan het strand. Er was nog wel een probleempje, we moesten zeilend naar het strand toe, door een soort vaargeul. Maar daar stonden ook mensen met eenjetski, mensen die aan het zwemmen waren, etc. Boem, tegen eenjetski, maar op het strand. Uiteindelijk was er niets met jejetskiaan de hand en konden wij met trillende benen van boord gaan om een colaatje te halen bij de snackbar. We keken op de klok, en precies vijf minuten voor tijd waren de binnen gevaren. Ook nog binnen de tijd dus!!! Wauw, we lijken welprofessioneel. ''Was wel spannend he?'' ''Ja, zeker wel!!!''

Die avond aten we in Palmanova een heerlijke gegrilde kreeft, was we allebei nog nooit gegeten hadden. ''Het smaakt gewoon naar een hele grote, sappige garnaal'' Ja, inderdaad, maar dan wel veel lekkerder!!